به گزارش پایگاه خبری تحلیلی حرف آور، ✍️ حمید رستمی / پنج سال پیش که هنوز پری رو تاب مستوری داشت و اسم قاسم سلیمانی در سپهر سیاسی ایران به اندازه امروز بر سر زبانها نیافتاده بود و هنوز فرصت داشت تا تبدیل به سوگلی ملت شود ، در یک شب سرد پاییزی در باکو ، یک راننده تاکسی که سری پر شور داشت و جوانی جسور و شجاع نشان می داد ، در چشمانمان زل زد و پرسید : ” به نظر شما اگر بخواهیم برای آزادسازی منطقه کوهستانی قره باغ ، جنگ را شروع کنیم، قاسم سلیمانی به کمک ما خواهد آمد؟”
دیروز که پیام تبریک نیکول پاشینیان نخست وزیر ارمنستان به ترامپ به خاطر از میان برداشته شدن دشمن درجه یک شان رسانه‌‌ای گشت ، دوست داشتم بروم باکو و آن جوان شوریده نو سبیل را -که حتماً الان عزادار شده – پیدا کنم و بگویم : “آری ! کمک خواهد کرد!”
او آن شب جوری از سردار حرف می زد که انگار سلیمانی به تنهایی یک لشکر است برای خودش، که آن جوان یک لاقبای آذربایجانی هم بخواهد آن میزان روی قدرتش حساب کند.
او متفاوت‌ترین نظامی داخل کشور بود که همواره سر به زیر داشت و در همان حالت نگاهی زیر زیرکی با یک چشم، در حالی که ابرو را بالا داده دنیا را می نگریست و در اکثر عکسهای چند نفره زاویه نگاهی کاملا متفاوت با جمع داشته و گونه یی صلابت، شجاعت، زکاوت، جدیت و حتی بعضا غضب را می توانستی از اکت هایش دریافت کرد.
چندین بار دوستانِ به ظاهر مصلحت اندیش اش عزم نمودند او را وارد عرصه ای کنند که مرد میدانش نبود. چرا که فاش بود هدفی جز استفاده از خوشنامی اش برای ناک اوت کردن مخالفان سیاسی نداشتند.
و چه رندانه گریخت و نخواست داخل بازی کودکانه یی شود که در بهترین حالت برای آدمها تاریخ مصرف تعیین می کنند. و همان تاریخ مصرف نداشتن باعث شده است در این روزها بخش اعظمی از ملت ایران بواقع عزادار از دست دادنش باشند و بخش دیگری هم در شوک شنیدن خبری به این وزانت هنوز نتوانند قامت راست کنند.
این حجم از تاثیر پذیری افکار عمومی بعد از فوت بنیانگذار انقلاب تقریبا بی نظیر بود و فقط فوت آیت الله هاشمی رفسنجانی بُرد خبری مشابه این اتفاق تلخ را به خود دیده است!
انتهای پیام/
- نویسنده : حمید رستمی