به گزارش پایگاه خبری تحلیلی حرف آور، کلیشه ای و نخ نما ترین سخن در پایان دوئل فوتبال ایران و ژاپن اینست که گفته شود این نتیجه، چیزی از ارزش تیمی و بازی ما کم نمی کند !
چرا کم نمی کند ؟! کم می کند و خوب هم کم می کند !

“فلسفه و فوتبال” عنوان کتابی به قلم یکی از فیلسوفان معاصر آمریکا “تد ریچاردز” است که در آن با بهره گیری از آثار چهل نویسنده و متکی بر آرای فیلسوفان مختلف زوایای این ورزش پر طرفدار را کاویده و این همانی آنرا با آنچه که بر مناسبات و زندگی انسانها می گذرد، به تصویر کشیده است.

به نظر نویسنده، آنچه در مستطیل سبز می گذرد به نوعی برگردان به هم فشرده ی زندگی و روح و روان حاکم بر آن است که تکلیف آن در نود دقیقه و گاهی یکصد و بیست دقیقه ی منجر به ضربات پنالتی مشخص می شود.

تمام زوایای کتاب، حکایت از آن دارد که دو تیم حاضر در مستطیل سبز و تمامی عوامل بیرونی و درونی آن در طول نود دقیقه به سازندگی اهداف خود و تخریب برنامه های تیم مقابل در چهارچوب قوانین و قواعدی می پردازند که بر آن مستطیل حاکم است.

بدون شک هیچ بازی فوتبال، آخرین بازی فوتبال نیست، همانطور که هیچ بخشی از زندگی یک جامعه هم آخرین بخش زندگی آن جامعه نیست اما پاسخ به این سئوال، هنوز باقیست که چه عواملی ممکن است بر روح و روان یک تیم، حاکم باشد که به جای تخریب برنامه های رقیب و سازندگی اهداف خود، به تخریب اهداف و تاکتیکهایی بپردازد که خود برای خود چیده است !؟

چه عامل روانی باعث می شود که تمامی بازیکنان حاضر بر تصاحب توپ در جریان فعال یک بازی که هنوز صدای سوتی از سوی داور برای توقف آن دریافت نکرده اند به یکباره توپ و مهاجم رقیب را رها می کنند تا هر بلایی که می خواهد بر سر دروازه و خانه و کاشانه ی تیمش بیاورد و خود دسته جمعی به سوی داوری هجوم می برند که نه دستوری بر توقف بازی داشته است و نه تذکری که دلیلی بر تکدر خاطر کسی باشد صادر کرده است ؟!!!

این تراژدی اصلی ماجرا ست که یک تیم، قبل از اینکه به تیم مقابل ببازد به خودش ببازد. آنچه که در بازی ایران و ژاپن دیده شد باخت تیم ایران به ژاپن نبود بلکه باخت تیم ایران به تیم ایران بود.

انتهای پیام/