به گزارش پایگاه خبری تحلیلی حرف آور،اطلاع من از مناسبت والنتاین ،چندان زیاد نیست.همینقدر می دانم که آنرا “روز عشق” نامیده اند .اما مقوله ی عشق ، فربه تر و با عظمت تر از آنست که در ظرفِ محدود والنتاین بگنجد.گر بریزی بحر را در کوزه ای ،چند گنجد؟!
قسمت یک روزه ای.
باری، عشق ،آن نیست که یک روز والنتاین در کنارش باشی.بلکه آنست که پیوسته به یادش باشی.لذا مفهوم فربه عشق را از لابلای ادبیات غنی خود جستجو کن. فرهنگ ما بسیار متعالی تر از والنتاین با آن مفهوم در آمیخته است و به جرات تمام، می توان ادبیات ما را ادبیات عشق نامید .

بزرگانی چون مولوی ،حافظ و …به حق، تعلیم دهندگانِ عشقند و به قدری در این دریای بیکرانه سخن گفته اند که شرح و بیانشان ناتمام مانده است.

برخی گفته اند که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد ،مشکلها. و برخی نهیب زده اند که عشق،کارِ نازکانِ نرم نیست .عشق ،کار پهلوان است ای پسر . آن مردی که با دردِ عشق از خود نرفت او مرد نیست ،عشقِ بی درد آفسان است (افسانه است) ای پسر .
تو گویی که به قول علی واحد ،آن غزلسرای نامی ترک زبان ،چند عالم و فیلسوف آمدند و سخن خود گفتند و رفتند اما درد عاشق از زمانی به زمان دیگر منتقل شد .عارفان ما به قدری در این وادی پا فراتر نهادند که عشق را مترادف با خدا دانستند.

دوش، دیوانه شدم عشق، مرا دید و بگفت
آمدم نعره مَزَن جامه مَدَر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیزِ دگر می‌ترسم
گفت آن چیزِ دگر نیست دگر، هیچ مگو

من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت
سر بِجُنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

گفتم این رویِ فرشته‌ست؟! عجب! یا بشر است؟!
گفت این غیرِ فرشته‌ست و بشر، هیچ مگو

گفتم این چیست ؟!بگو زیر و زَبَر خواهم شد!
گفت می‌باش چنین زیر و زَبَر هیچ مگو

گفتم ای دل، پدری کن نه که این وصف خداست؟!
گفت این هست ولی جانِ پدر هیچ مگو ….

سخن از این مقوله تمام نیست و هرچه گویند عشق را شرح و بیان،چون به عشق آیند خجل باشند از آن.در عین حال، گرچه برای تفسیر هر موضوعی عنصر زبان، روشنگر است،اما عشقِ بی‌زبان، روشنتر است و همان بهتر که سخن عشق و عاشقی را هم عشق گوید والسلام .

انتهای پیام/