بهنام صحرانورد تحلیل گر مسائل سیاسی و اجتماعی؛ حرف آور: آخرین انقلاب مدرن دنیا به تعبیر تئوری پردازان علم انقلاب، در سپهر فرهنگ و اخلاق، معنویت و سیاست برای اتمسفر حاکم بر جهان به غایت لیبرالیته و سوسیالیته شده دهه ۱۹۷۰ و۱۹۸۰ سونامی های فکری دهشتناکی ایجاد نمود.

گفتمان راهبران دهه پنجاه شمسی در آموزه های پیشتازان و پیشروان این نهضت اندیشه ورزانه، تعالی اخلاق را در پسمدرن انسان دینی باز نمایی می کرد.

روشنفران متعهد متدین آن دوران با تمسک بر شریعت نبوی در طریقت علوی، از آرمانشهری سخن می گفتند که بن مایه های اصیل آن، لون تازگی نداشت؛ لیکن غبار نسیان آن در تارک چون غراب تاریخ، برای بشر متکبر متبخترمستکبر مستعمر، دیوارهای سفیدی از غارهای آفتاب گون را به تصویر می کشید.

این چنین بود که هنر ورزانی روشنفکرو اگر چه بزرگ شده در مکتب سیاحت غرب، نه چونان احقاد بدریه و حنینیه بل اولئک المقربون قرب و رضوان الهی گام در ساخت یابی نظام فکری نوینی نمودند که تبلور آن مدرن قانون اساسی بود.
بهشتی، مفتح، مطهری، هاشمی، موسوی اردبیلی و دیگر کسان ناب اندیشه ورز آن روز، برای سروری انقلاب اسلامی چه مجاهدت ها که نکردند. اوج این هنر متعالی اسلیمی در قامت بزرگ مرد نبردهای نامتقارن و چریکی تجلی یافت.چمران گمنام خوشنام، فارغ از شوآف های امروز رسانه ای برخی متدین نمایان، چونان شوری در زیستمان انقلاب اسلامی ایجاد نمودند که رویش های آن، نهال نورسته جمهوریت نظام را استحکام بخشید و بر ریشه های عمیق اسلامیت آن، صحه گذاشت.
آن چه سیمای فراز ها و فرودهای چهار دهه انقلاب در آئینه دیدگان ما قرار می دهد، قلت”چ” هاست. تک ستاره هایی چون قاسم سلیمانی نباید فریبنده اندیشه های سترگ انقلاب اسلامی باشد.

جامعه به شدت نامتوازن ترجیحات اخلاقی در پس ربا و ریا به سمت تزاید”ف” ها حرکت می کند. فساد، چون موریانه ای هر روز، تارهای بخشی از استوانه نظام را لرزان می کند.
پاسخ به این پرسش بنیادین، در جمال مجال این مقال جای نمی گیرد؛ چرا که غایت این مقال تکریم چمران و تعظیم در مقابل چون چمران هاست و ابراز تنفر و ارسال سیگنال چراغ خطر برای تزاید”ف” هاست. بگذارید عیان و عریان عرض کنم
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست که نوازنده آهنگ خوش اخلاق و اخلاص، چون چمران ها باشد و بر سر هر که “ف” بخواهد، پتکی چنان گرز رستم دستانم آرزوست.