به گزارش پایگاه خبری تحلیلی حرف آور، آرتین زهرابی: اگر قرار به عادت بود، بر همه آنهایی که حالا عادت به نبودن برنامه ۹۰ کرده اند حرجی نیست.
این خاصیت بشر است؛ فراموشی! اگر فراموشی نباشد که نمی شود غصه های بزرگ دنیا را تحمل کرد.
منهای بحث فراموشی اما شاید یکی از علت های حذف ۹۰ به زعم آنهایی که در این زمینه مسول بوده اند، بالا بردن کیفیت برنامه های ورزشی در تلویزیون بود!
فرض کنیم چنین موضوعی صحت دارد ( در مثل جای مناقشه نیست) اما باید پرسید پس از عادل فردوسی پور، آیا مجری دیگری توانست به نقاط تاریک فوتبال ایران نور بتاباند؟
از روزی که ۹۰ از برنامه های تلویزیون حذف شد ببینید چقدر اتفاق تلخ رخ داده است؟ حوادثی که هر کدام قابلیت بحث و بررسی فراوان داشتند و طبعا این اتفاقات، یک مجری با تجربه و جسور می خواست که کل فوتبال را به چالشی بزرگ دعوت کند.
میثاقی در برنامه «فوتبال برتر» و در ماجرای بحث برانگیز و پر چالش فینال جام حذفی، سعی خودش را کرد اما توانش همین اندازه بود.
او حتی در دعوت از میهمانان برنامه اش برای بازی فینال، فقط نماینده یک تیم را دعوت کرد، در حالی که اگر داماش هم در همین برنامه یک نماینده داشت، فرصت چند ساعته آنتن زنده چقدر متفاوت تر می شد.
میثاقی وقتی فرصت یک مصاحبه تلفنی با فتاحی را پیدا کرد با چند جمله زهرآگین مسول سابق برگزاری مسابقات از کوره در رفت.
مجری برنامه «فوتبال برتر» عصبانی شد و کنترلش را از دست داد؛ در حالی اگر فردوسی پور، با تجربه امروزش به مصاف فتاحی می رفت بازی به طور کلی عوض می شد و چرایی تاخیر در دیدار فینال، مورد کنکاش بیشتر و موشکافانه تر قرار می گرفت.
ببینید از وقتی فردوسی پور نیست، چند اتفاق مشابه دیگر در این فوتبال رخ داده که همگی باید به طور دقیق مورد ارزیبابی قرار می گرفتند؟
منهای ماجرای داوری ها، حکایت شرط بندی ها و … حتی آنهایی که مثلا رقیب فردوسی پور بودند نتوانستند درباره از داستان حضور ویلموتس در تیم ملی ایران، یک برنامه درست و حسابی و چند ساعته بسازند.
سوژه های فوق العاده ای در غیاب عادل فردوسی پور سوختند که حکایت غم انگیز فینال جام حذفی، نقطه عطف تمام این ماجراها بود…
- منبع خبر : خبر ورزشی