مردم دیار سبلان شهر عاشقان حسینی، در محرم و صفر ۱۴۰۲ پس از چندین سال محدودیت های کرونایی که کام همه را تلخ و تشنگان عزاداری ابا عبدالله الحسین را محروم از اجتماع کرده بود با حضور پرشور در میادین و خیابان های شهر ندای وای حسین بر کوچه و خیابان ها جاری شد.
انگار قلب شهر تنگ شده بود برای دستجات سینه زن و زنجیرزنانی که کربلا را صدا می زنند.
علم های توسل به حسین در جای جای شهر چشم ها را نوازش می داد و اشک دلتنگی جاری می کردند بر دیدگان .چقدر دلمان تنگ شده بود برای این دلتنگی مقدس…
سال۱۳۹۸ حضور مهمان ناخوانده ای به نام کرونا زندگی را برای همه مختل کرد رخصت شراکت در غم و شادیها را از ما گرفت همه را خانه نشین کرد تا نکند با هم بودنمان سبب مرگ دیگری شود، پارچه های سفید شدند تن پوش آخرت هزاران تن از عزیزانمان، ماسک و الکل و… همچون نان شب واجب شد و کمیاب…
این ها همه به کنار… محرم شد، دلها پر از غصه و اشک های نریخته که باید جاری می شد اما اجتماع و دسته جزو محدودیت های کرونایی بود و حضور در مساجد به دلیل حفظ جان مردم ممنوع ؛ گرچه پیران و ریش سفیدان بسیاری قبول نکردند و “چراغ خاموش چراغ مسجد محله را روشن نگه داشتند” به قول کربلایی رشید ” شاه با آن عظمتش نتوانست در مساجد را ببند حالا کرونا چی هست که به خاطر آن چراغ مسجد خاموش بشه…”
تجمع در مساجد ممنوع بود؛ فرش ها و قالیچه ها را در کوچه پهن شد و بساط سماور و چای را در مقابل مسجد به راه افتاد، دیوارها با پارچه های عزای حسینی سیاه پوش شد، این بار صدای یا حسین نه از بلندگوی مسجد بلکه رساتر از آن از عمق جان به گوش می رسید.
ماسک های سیاه و سفید همراه جدایی ناپذیر عزاداران بود، حضور دستجات به دلیل محدودیت های بهداشتی به کمترین حد رسید پخش نذری ها تنها به صورت بسته بندی و یا غذای گرم مقدور بود روضه های خانگی بانوان نیز از این محدودیت ها مستثنی نبود و اغلب به صورت خصوصی برگزار می شد.
مهم این بود که با تمام محدودیتها و ممنوعیت هایی که کرونا سبب تحمیل آن شده بود حال و هوای محرم در فضای شهر جاری بود.
چقدر غم داشت خیابان های خالی از دستجات و سینه زنان…
اما امسال با اعلام پایان محدودیت ها دوباره ندای یا حسین در فضای شهر طنین انداز شد و عاشقان دلداده حسینی با برگزاری مراسمهای پرشور عزاداری فریاد آزادی و آزادگی را در جای جای شهر فریاد زدند.
یا حسین…
انتهای پیام/ مریم اعلمی خبرنگار کلبه خبر