به گزارش پایگاه خبری تحلیلی حرف آور، اکبر محمدی- دبیر بازنشسته آموزش و پرورش / آن روزها برنامه ای استارت خورده بود که بر اساس مقضیات زمان بود و با تداوم اجرایی شدن آن، شرایط امروز برای بسیاری از خانواده ها و به تبع آن برای کشور، حتما شرایط بهتری بود.
بعدازپیروزی انقلاب اسلامی درسال ۱۳۵۷ بخصوص بعد از پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران درسال ۶۸  با توجه به افزایش جمعیت و ترافیک اتاق کلاسها مخصوصا در دوره های ابتدایی -که گاها بعضی از مدارس سه شیفتی اداره میشدند- کارشناسان پیش بینی کرده بودند که این ترافیک بعد ازچندین سال به دبیرستاتها و سپس دانشگاه ها کشیده خواهد شد و بعد از این مرحله است که جریانات بیکار بیداد خواهد نمود. یعنی سیل دانش آموزان ابتدایی آن زمان، قرار بود زمانی به همان شکل پرتراکم به صحنه اقتصاد و اشتغال روانه شوند. پس اتخاذ تدبیری اساسی از همان زمان ضرورتی اجتناب ناپذیر بود.
به همین خاطر درسال ۶۸ طرح شهیدرجایی به نام طرح کاد که مخفف طرح کار و دانش بود، ارائه و اجرایی گردید.

براساس این طرح دانش آموزان بعد از دوره راهنمایی و در دوره دبیرستان ضمن تحصیل در کلاس باید در کنار آن حرفه ای بیاموزند که اگر به هر دلیلی دانش آموزی نتواند ادامه تحصیل دهد لااقل بااین حرفه و شغلی که فراگرفته بتواند زندگی روزمره خود را بچرخاند. در آن زمان بر اساس این طرح، دانش اموزان هفته ای دو ساعت را باید در کارگاهی فنی و با تایید مدرسه بگذرانند و کار یاد بگیرند. در پایان هم معلم ویژه این طرح، از مدیران کارگاهها، نمره فنی دانش آموز را می گرفت و در کارنامه هم ثبت می شد.
تصمیمی مبارک که می توانست اتفاقی مبارک تر را برای کشور رقم بزند و اتفاقا بخشی از نتایج آن در دوره ای در کشور دیده شد.
اما در ادامه  براثر توجیه نکردن و فقدان آموزش و ارایه ضرورت ماجرا، متاسفانه هم کارآموز و هم استاد کار و هم بازرسان آموزش و پرورش وظیفه خودرا به نحو احسن انجام ندادند و این طرح بصورت فقط نمادین و گریز از مسئولیت و بصورت تئوری اجرا شد و باتوجه به ناکارآمدی آن درسال ۱۳۷۳ این طرح ملغی گردید.

اگراین طرح بصورت پایدار و مستمر و محکم و استوار و عملی اجرامیشد، شاید امروزه با این همه بیکاری و دربدری دست و پنجه نرم نمیکردیم و شاید اقتصاد کشور و وضع معیشتی مردم بهترازاین بود.
حتی اگر این طرح با همان روش کژدار و مریز هم پیش می رفت، قطعا امروز راهگشای بسیاری از مسایل در حوزه اشتغال بود. در هر حال امروز دیگر جز یاد و خاطره ای از آن طرح باقی نمانده است به علاوه سیل بیکارانی که می شد بسیاری از آنها شغل مناسب و مولدی داشته باشند.
انتهای پیام/